Category: متون ادبی

تنهایی، یک جایی میان آدمهاست …

شبی رفتم به میخانه

به تازیانه دادم من آن رسم مست را

در آن تاریکی چیزی در چند قدمی دیده نمی شد،

بالم به دست دامی، پرخون شد و نگفتم

نیمه بسمل گفتمی عاشق منم

یک سینه سرخ ساکت

بگفتا یار به دستت هست یکی باده

یک عمر بخفتیم در خانه ی کی گفتن

شکسته و غمگین در گوشه ای نشسته بود،

بارالهی دارمی من زورقی در سینه جان

تنها در اتاق به قاب عکسی که پشت و رو به دیوار آویخته شده بود نگاه می کرد

از پی قطره ها، باریکه ها، جوی ها، نهرها، رودها و دریاها رفت،

مردم دیده ی ما کان به دروغ لب نگشود

یکی بود، یکی نبود