Asemanian

شب بود،

بسان سبزه ای شاداب به پای او روییدم،

تنها در جنگلی تاریک می‌رفت،

دلم می‌سوزد به حال برگ پاییزی!

سرانجام آدمی جز این است؟

تنهایی، یک جایی میان آدمهاست …

شبی رفتم به میخانه

ای قاصدک چه می شود؟

به تازیانه دادم من آن رسم مست را

در آن تاریکی چیزی در چند قدمی دیده نمی شد،

صدای ساکت یک سنگ با من

آمدیم چون چکاوک ما را سخن نبود

در پرده سخن باید، تا ندرد پرده سخن

بالم به دست دامی، پرخون شد و نگفتم

نیمه بسمل گفتمی عاشق منم

یک سینه سرخ ساکت

بگفتا یار به دستت هست یکی باده

یک عمر بخفتیم در خانه ی کی گفتن

شکسته و غمگین در گوشه ای نشسته بود،

بارالهی دارمی من زورقی در سینه جان

تنها در اتاق به قاب عکسی که پشت و رو به دیوار آویخته شده بود نگاه می کرد

از پی قطره ها، باریکه ها، جوی ها، نهرها، رودها و دریاها رفت،

مردم دیده ی ما کان به دروغ لب نگشود

یکی بود، یکی نبود

ای دل بزن که جان خواست، بی تابیت مبارک

پروانه ای خود را بر شعله ی شمعی بزد

پرستو را به بند هرگز ندیدن

می خندید و می خرامید و می خواند

بیا تا نرفتم از یاد